Ο Βασίλης Βαφέας, με φιλμογραφία τεσσάρων δεκαετιών στο καπέλο του (με σταθμό το «Ρεπό» του 1982) και ανέκαθεν δυνατό κοινωνικό και πολιτικό λόγο, κάνει μια ταινία για να μεταφέρει στους νεότερους σκέψεις και βιώματα της δικής του γενιάς, που βρέθηκε σε αντίστοιχο υπαρξιακό αδιέξοδο.
Ο ήρωάς του δεν διαφέρει πολύ από τον ίδιο, είναι ο νεαρός Αρης, σκηνοθέτης, που διχάζεται ανάμεσα στις φιλοδοξίες του και την επιθυμία του να μπορέσει να τις υλοποιήσει και στην ανάγκη του ν’ αντιδράσει μπροστά στην πολιτική και οικονομική κρίση που μεταμορφώνει τη χώρα του σε μια δικτατορία του συμφέροντος.
Η φόρμα είναι ονειρική, η φωτογραφία ασπρόμαυρη, ο στόχος ξεκάθαρος, ένα αστικό νουάρ που παραλληλίζει το ’70 με το σήμερα και τον ρεαλισμό με τη φαντασία. Οσο, όμως, στο πρώτο μέρος της ταινίας η αφήγηση ξεδιπλώνεται με πυκνή ατμόσφαιρα και ενδιαφέρον, τόσο στο δεύτερο, αβοήθητο κι από τις γυναικείες και δεύτερες ερμηνείες, εγκλωβίζεται σ’ ένα ύφος παλιομοδίτικο και σε συμβολισμούς προφανείς.
