Ευχάριστη έκπληξη η επιστροφή του Βασίλη Βαφέα με το «Ρισάλτο» (Ελλάδα, 2016), περίπου μία επταετία μετά την προτελευταία ταινία του, «Γυναικείες συνωμοσίες».
Το φιλμ κάνει χαριτωμένους σάλτους ανάμεσα στον ρεαλισμό και στον σουρεαλισμό ενώ περιγράφει την ιστορία ενός νεαρού σκηνοθέτη, του Αρη (Νίκος Πουρσανίδης), ο οποίος σαν ένας άλλος Μαρτσέλο Μαστρογιάνι περιπλανάται χαμένος μέσα στο σύμπαν του δικού του «8 1/2». Οπως κάποιοι από τους ήρωες προηγούμενων ταινιών του Βαφέα - τον Κώστα Βουτσά στον «Ερωτα του Οδυσσέα», τον Πέτρο Ζαρκάδη στο «Ρεπό» -, έτσι και ο Αρης περιφέρεται με ένα μεγάλο ερωτηματικό χαραγμένο στο πρόσωπό του.
Συναντά ανθρώπους του σιναφιού του, συγγενείς, γυναίκες, γείτονες. Μπαινοβγαίνει σε σπίτια γειτονιών της Αθήνας και του Πειραιά που εξυπηρετούν δημιουργικά το όραμα του Βαφέα, ο οποίος μάλιστα πειραματίζεται στο ασπρόμαυρο (με μια μικρή δόση έγχρωμου προς το τέλος). Γίνονται συλλήψεις, κάποιος είναι φασίστας, το ερώτημα «πραξικόπημα ή επανάσταση;» πλανάται ανώδυνα.
Ο χρόνος ακαθόριστος και συγκεχυμένος, μπορεί το σήμερα, μπορεί το χθες, μήπως τελικά το αύριο; Και ο Αρης, ένα ξωτικό περικυκλωμένο από μπετόν και υποκρισία, αναζητεί την αλήθεια του. Ισως να μην καταλαβαίνουμε πάντα τι ακριβώς συμβαίνει, ίσως κάποια πράγματα να ταλαντεύονται στον αέρα.
Θέλουμε ωστόσο να δούμε τι θα γίνει παρακάτω, θέλουμε να ακούσουμε τις ατάκες που ξεφυτρώνουν με χάρη από εδώ κι από εκεί· ένα τρυφερό κλείσιμο του ματιού του Βαφέα για την Ελλάδα που τόσο αγαπά. Αυτός ο αθεράπευτα ρομαντικός καλλιτέχνης που στην ουσία αναζητεί για μία ακόμα φορά τη σπίθα του έρωτα.
